زیبائی را باید دید ، زیبائی را باید پرستید

اواخر یک روز کاری معمولی بود که وارد شد و فضای اتاقم به چشم بر هم زدنی غیر معمولی ، از همانهایی  بود که شاعر شیراز آهی کشید و نوشت : » از در در آمدی و من از خود بدر شدم » ، از همانهائی که ضربانت را تند میکرد .

آخر زیبا بود ، دیوانه کننده زیبا بود ، غیر معمولی زیبا بود . من هم از شما چه پنهان ، همیشه به زیبائی محتاج بوده ام.  پوست شفاف و صیقلی گونه هایش با آن کک مک های روشن و ظریف شاعرت میکرد نه از جنس معشوقه های ادبیاتی که هنوز نیمایش متولد نشده بود ، دلبرکانی تکراری و بی هویت  مجسمه هایی جملگی سیمین بر و  گیسو کمند  که چون شخصیت های پیچیده دیوید فینچرگیج کننده بود وهمانطور خاکستری و چند لایه ، این زیبائی غمگینت میکرد ، طعم دیدنش تلخ بود ، تماشایش چون خیره شدن بر آفتاب درد داشت گلسنگی بود یخ زده در برف و شاید گلچهره ای مرده بر آب.

چرا ؟ نمیدانستم

با اینکه  گیره صدفی روسری سیاهش شبیه گیره چارقد مادر بزرگهای پیامبرگونه سریالهای ایرانی می ماند اما کمتر از بیست سال داشت ، تصویرش آشنا بود او را جائی دیده بودم، کجا ؟ باز هم نمیدانستم . درگیر جستجوی خاطراتم در جستجوی نشانی این دختر شدم .

دخترک بیمار بود وتب و سرفه دلیل آمدنش  دو سه جمله ای بیشتر نگفت ، شوهرش بجای او وصف حال میداد شوهری داشت بیست و چند ساله لاغر اندام با چشمهایی گود افتاده و گونه هایی که زیر آفتاب سوخته بود ، به گمانم پشت لب بلند و چانه برآمده و استخوانی اش را زیر ریش و سبیل مخفی میکرد بهتر بود.

لباسهایش نشان میداد وضع مالی مناسبی ندارد ، گوشه چادر دخترک را گرفته و کودکانه میخواست زیبائی همسرش را به عضلات مردانه اش سنجاق کند ، حس مالکیت مغرورش میکرد  اما واضح بود وحشت از دست دادن این مختصات دلربا رهایش نمیکرد ، از طلسم  دخترک که هر رهگذری را مات میکرد می ترسید ، او پاسبان این جادو بود و پنهان کردن این نقش سحر آور از دید دزدان لابد رسالت مادرزادیش ، مثلث رفتاری او وقتی کامل میشد که ناشیانه سوار بر توسن اظهار فضل و دانائی می تاخت و با گرد و خاک رقیبان  را از منظر همسرش محو میکرد . مدام از ضلعی به ضلع دیگر می دوید و تغییر رفتار میداد .

آن روز تمام شد و تا مدتها چراهای آن روز، سیناپس های کپک زده ذهنم را رها نمیکرد .

مدتی بعد  نشانی دختر را از بین تصاویر یک فایل خاک خورده که زمانی دور پس زمینه پخش آهنگهایم بودند  یافتم ، دختر نپالی نقاشی مشترک میخائیل گارماش روسی و همسرش اینسیا ، دخترکی که دستی برای آراستن موها و گل سر قرمزش نمیکشد اما باز وحشی و ناب زیباست ، لبهای خشک و جامدش ناامیدانه تلاش میکنند رازش را پنهان کنند اما حواسش نیست چشمها برای حرف زدن اجازه نمی گیرند.

و من هنوز درگیرم  .  مفاهیم خسته کننده و تماما مردانه سنت ، تجدد ، عرف و طیف های هزار گونه شل و سفت مذهبی  تا طرفداران غیرت و تعصب قرنهاست در حال جنگی سکسی برای مالکیت این دلخواه ترین جهش های تکاملی زنانه هستند و در این میان کسی بفکر غم زیبائی نیست .

و من فکر میکنم زیبائی بی تاب دیده شدن هست . زیبائی نیازمند دیده شدن هست .

فرقی نمیکند ، یک گل ، تابلوی نقاشی یا یک دختر زیبا .

زیبائی را به بند کشیدن انصاف نیست .

نقاش اثرش را برای پنهان کردن در گنجه  نمیکشد، گل اسیر در گلدان  خواهد پژمرد .

وقتی به تعصب عضلانی مردان این شهر می اندیشم که نهایت سودایشان در بند کشیدن دخترکان زیبا در قفسهای آجری پندارشان هستند می ترسم از اینکه بگویم  : » زیبائی را باید دید ، زیبائی را باید پرستید»

پینوشت : درک میکنم پذیرفتن جنبه عمومی زیبائی درکنار قواعد فعلی ازدواج که بیشترین تاکیدش روی مالکیت خصوصی هست سخت و شاید دور از ذهن باشه  و چالش های زیادی رو ایجاد میکنه اما  تجربه شخصیم شاید به شما کمک کنه ، من  به این باور رسیده ام هر گل زیبا را میتوان دید اما نمیتوان و نباید از شاخه چید .

 این متن از رهگذر گرامی است