صوفی‌گری، درویشی، فال‌گیری، رمالی، طالع‌بینی، جن‌گیری، شیطان‌پرستی و غیره، در مقایسه با خرافه‌ی بزرگ‌تری به نام «تشیع دوازده امامی»، پدیده‌های کم‌آزار یا بی‌آزاری هستند. آنچه روح مردم ایران را در بند افسون خود کرده، نه این خرافه‌های کوچک، بلکه آن خرافه‌ی بزرگی است که آینده‌اش در گرو باور به «امام غایبی» است که قرار است ظهور کند و ما را رهایی بخشد. این پندار موهوم فقط در اذهان ساده‌ی عوام ریشه ندوانده، بلکه رسوبات آن در جلوه‌های گوناگون در خواص «منتظرالظهور» نیز خودنمایی می‌کند. مساله‌ی آزاداندیشان ایران، مبارزه‌ی فکری و فرهنگی با این خرافه‌ی بزرگ و افسون‌زدایی از موعودگرایی است. با کمرنگ شدن آن، سایر خرافات کوچک نیز خود به مرور زوال می‌یابند.
شهاب شباهنگ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر