در خلأ یک سایت

هر ساعت و هر روزی که از خاموشی آزادگی می‌گذرد، جای خالی‌ آنرا بیشتر احساس می‌کنم ، پنداری که عزیزی را از دست داده‌ام. آرام آرام به اهمیت و جایگاه آن بیشتر پی‌ می‌برم. همیشه در چنین لحظات و بزنگاه‌هایی‌ست که می‌توان نیکخواه را از بدخواه تشخیص داد و کسانی را بهتر شناخت که به دلیل تنگ‌نظری و خودمحوربینی، نسبت به خاموشی یک سایت همگانی که در واقع در جوامع بسته مانند نهادی مدنی عمل می‌کند بی‌تفاوت هستند و حتی از چنین رویدادی احساس شادی می‌کنند. من همیشه از حسادت و بدگوییِ  بدون برهان در باره افراد و سازمان‌های آنان گریزان بوده‌ام. اما به جرات می‌گویم که هیچگاه با ارج نهادن به کار و زحمات آنهایی که شبانه روز در راه آزادی وطن تلاش می‌کنند و از جان خود در این راه مایه گذاشته‌اند مخالف نبوده‌ام. اختلال و اتفاقی که برای آزادگی پیش آمد فرصت خوبی‌ برای محک زدن بود. بد نیست در این وقفهِ  پیش آمده کمی‌ هم فکر کنیم و به پشت سر نگاهی‌ بیندازیم. نگاه من، نگاهی حسرت‌آلود است. من می‌دانم و حتی مطمئن هستم، همان‌هایی‌ که از این فرصت بدست آمده استفاده کردند و شمشیرشان را برای ما از رو بستند و عقده‌ها خالی‌ کردند، بعد از اندکی‌ که شور و هیجانِ  جنگ و آشوبشان فروکش کند، دردِ  خالی‌ بودن و خلأ چیزی را احساس خواهند کرد. آنوقت است که اگر کمی‌ در خود فرو بروند، شاید وجدانشان برای آن‌ها سخنی داشته باشد.

آمار بازدید کنندگانِ  این وبلاگ کوچک و موقت را که نگاه می‌کنم می‌توانم ببینم که چه تعداد و از چه کشور‌هایی‌ به ما مراجعه کرده‌اند. این تعداد امیدبخش است و اهمیت این وبلاگ تازه  را که به نام آزادگی و به یاد سایت آزادگی افتتاح شده است بیشتر برایم آشکار می‌کند. دوستان گرامی باید بدانند که ما تنها نیستیم و نگاه انبوهی از ایرانیان, ما و گام‌های بعدی‌مان را دنبال می‌کند.

من سعی‌ می‌کنم که در پست بعدی مطلبی در رابطه با اینکه چه باید بکنیم، بنویسم و برای برون رفت از این بن بست به چاره اندیشی‌ بنشینیم

 Mirror